Neden?Nasıl?

Zeynep 10 Ekim geliyor. Geçen sene bugünler hastane valizine neler koysam eksik var mı diye düşünüyordum. Çikolata siparişi veriyordum. Lohusa şerbeti malzemelerini hazırlıyordum.  Gül lokumlarını pembe kağıtlara koyup nazar boncuklu kürdanlarla süslüyordum.Ultrasonda senin yüzünü görmeye çalışıyordum. Heyecandan, mutluluktan ölüyordum. Şimdi. Şimdi de üzüntüden ölüyorum.

Ben bir yıl önce doğum yaptım. Ama bebeğim yok kucağımda. Sürekli "Allahım benim kızım öldü" diyorum sanki Allah bilmiyormuş gibi. Aslında kendimi inandırmaya çalışıyorum. Bu cümleyi çok kurarsam kabul ederim belki. İnanırım belki. Aklım almıyor çünkü. Mama sandalyesinde oturup oyuncak oynayan kızım yok. 8 ay elele uyuduğum için yatarken sırtımı bile dönmediğim kızım yok. "Zeyneeppp napıyosunn?" deyince heyecanlanıp çırpınan kızım yok. Biri bana açıklasın. Neden?

Bu tümör ne zaman oluştu, nasıl bu kadar büyüdü, nasıl hiç anlaşılmadı?Başımıza bunlar nasıl geldi?Doktorlara soruyorum elimde Mr cd si raporu koşturuyorum. Nerede yanlış yaptık da öldü kızım diyorum. Bir yanlış olmalı değil mi?Yoksa ölmezdi neden ölsün minicik bebek? Doktorlar bile kader diyor. Bilemeyiz diyorlar. Doğumsaldır diyorlar.Kesin net cevap veren olmadı henüz.Bunlar ilk senin başına mı geldi annecim?

Ben sensiz nasıl yaşıyorum?Nasıl yiyorum?Nasıl ayakta duruyorum, nasıl işe gidiyorum?

Ruh gibiyim. Sanki herşey benim dışımda gelişiyor?Ben bir yerden seyrediyorum. 

Her duyan sabır diliyor. Belki o dualarla ayaktayım hala. Çünkü yavrunun ölmesini düşününce bile kötü olursun. Benim yavrum gerçekten öldü. Ben fotoğraflarıyla konuşuyorum. Bebeğiyle uyuyorum.Mezarına gidip Yasin okuyorum. 

Benim şu an doğum günü partisi hazırlığı yapmam gerekiyordu. Sana tütülü elbise arıyor olmalıydım. Altında "Zeynep 1 Yaşında" yazan ayakkabılardan sipariş etmem gerekiyordu. Kısmet olmadı. Çok canım acıyor. Sabır Allahım Sabır...